Türk kadınının Millî Mücadele’deki feragat ve fedakârlığı başlı başına bir tetkik mevzuudur.

"Hocamız ilim yolcularını, âlimleri sever, nerede ilmî bir faaliyet görse, duysa çok memnun olurdu. Ayrıca hiçbir Müslümanın hele de bir ilim adamının aleyhinde konuşulmasından hoşlanmazdı. Kendi hareketleriyle de çevresindekilere örnek olmaya çalışır, onları ilim ve sanata teşvik ederdi." Prof. Dr. Ahmet Turan Aslan yazdı.

"O günden sonra tıpkı İmam-ı Âzam’ın “Evladım bal yeme” diye nasihat ettiği çocuğun bir daha bal yemediği gibi ne mezarlıktan badem toplandı, ne yenildi, ne de satıldı..." Mehmet Baykan yazdı.

II. Meşrutiyet’in ilk günlerinden İttihat ve Terakki’nin kapanışına kadar merkez-i umumi âzası olan ve “İttihat ve Terakki”nin fikriyatını yaptığı söylenen Ziya Gökalp, yeryüzündeki müstakil son Türk İmparatorluğu’nun batı¬şına seyirci kalmış ve “fikir babalığı”na yakışır bir jestle o çılgınları ikaz edip doğru yolu gösterecek iken yazdığı şiirlerle İttihatçı çete başındaki¬leri alkışlamış, onları âdeta teşci ve teşvik eylemiştir.

“Yunus ilahisi” yahut “Yunus’un nutk-ı şerifi” kimi zaman da “nefes” sözü âdeta bir şiir ve musiki terimine dönüşmüş, kısacası bu tür, Yunus Emre ile özdeşleşmiştir. Mustafa Özçelik yazdı.

Bazı yazılar vardır ki üzerinden yıllar geçse de yeniden okundukça bambaşka tefekkür sahalarına kapı açabiliyor. İsmet Özel'in ''La İlâhe'nin ‘La’sı'' başlıklı yazısı, işte böyle bir yazı. Yağız Gönüler alıntıladı.