Afyon’da mukim Taha ve Kerim Büyükabacı kardeşlere Afyon’da Ramazan’ı sorduk. Onlar da sağolsun bizi kırmayıp yazdılar. Kendilerine teşekkür ediyoruz. (Dünya Bizim)

***

Öncelikle Afyon’daki teravih namazlarından bahsedelim. Birkaç yıldır bazı cemaatler tarafından teravih namazı için Mısır’dan özel hafız getiriliyor ve stadyumun yanındaki boş alanda hatimli olarak teravih namazı kılınıyor. Teravih namazı kılınırken terleyene, yorulana, serinlemek isteyene meşrubat ve su ikramı yapılıyor.

Afyon halkının bir özelliği olarak teravihte sekiz rekat kılan birini çok zor görürsünüz. Çünkü o kişiye ayıpla bakılır. Halbuki Peygamberimiz’in (S.a.v) sekiz rekat kıldığı da görülmüştür. Ama Afyonlular ya yirmi rekat kılar ya da hiç kılmaz.

Afyon’da teravihi hatimle kılan üç yer vardır: 1-Aynoğlu Cami 2-Kurra Camii 3-Stadyum yanında açık havada. Ramazan dışında ise Mısri Camii, Karaman Camii ve Yeşil Camii sabah namazlarını hatimle kılar.

Turistik çalışan lokantalar hariç, lokantaların büyük çoğunluğu gündüzleri yemek servisi yapmaz. Hatta meyhaneler bile kapalıdır. İftar ve sahurda ise yine bu turistik lokantalarda yemek bulabilirsiniz.

Ev ev gezilir fakirlere kumanya ve para yardımı yapılır. Zekat dağıtımında çok hassas davranılır. Parklar sahura kadar boşalmaz, gençler parklarda sabaha kadar sohbet eder. Ayrıca iftarda ve cuma saatlerinde sokaklarda kimseyi göremezsiniz. İftar saatinde çarşıya gidin ve ezanı bekleyin, yaprak hışırtılarını bile duyarsınız. Çünkü herkes evindedir. O anı kaçırmak istemezler. Afyon’da iftar top sesi ile anlaşılır ve neredeyse tüm şehirden duyulur.

Bu yıl Sanayi Odası Afyon’un küçük sanayisinde, bir boşluğa iftar çadırı kurdu. Afyon Belediyesi ise genelde merkeze yakın ve bahçesi büyük olan bir okulun bahçesine çadır kurar. Bundan üç dört sene önce de Belediye, Afyonun tepesi Hıdırlık’ta Ramazan etkinlikleri düzenlerdi. Ama şu an bu etkinlikler yapılmıyor. Ve bu etkinlikler genellikle çocuklara yönelikti. Çocuklar demişken, onları oruca alıştırmak ve orucu sevdirmek için çocukların ilk gün tuttukları oruçlar satın alınır.

Termal otellerin havuzları ve hamamlar sahura kadar açıktır. Kişi oruçlu olarak olarak yüzemeyeceğine göre sahura kadar bu havuzlara gidebilir. Bunun için havuzları açık tutarlar.

Her aile veya kişinin haftalık olarak buluşup sohbetler yaptıkları bir sohbet grupları vardır

Ramazan’ın ilk gününden itibaren insanlar yumuşar ve şehrin havası çok değişir. Hangi ayda olduğunu bilmeyen biri, bir saat içinde hiç kimseyle konuşmasa bile Ramazan’da olunduğunu anlar. Nerdeyse her akşam bir akrabanın evinde akrabalarla iftar edilir. Ya gidilir ya da çağırılır. İftarın ana yemeği, Afyon’un Ramazan’a özel kebabıdır. Çorbadan sonra mutlaka bu kebap yer alır. Afyon’a gidip de bu kebabı yemeyen biri çok şey kaçırmıştır. Bunun yanında mevsimine göre çok yağlı yemekler yapılır. Kebabın özel yapılmış ince pidesi (kebap pidesi) et suyunda ıslatılır. Üzerine kuşbaşı etler dökülür. Yanında yoğurt ile servis edilir. Bundan sonra diğer yemeklere sıra gelebilir. Yemeğin kapanışı kaymaklı ekmek kadayıfı, güllaç revani gibi tatlılardır.

Artık her evde masalarda yenilse de, eskiden yemekler yer sofrasında yenilirdi. Serilen çarşafın üstüne yuvarlak sofra konur, sofranın üstü tabaklarla ve konulması gereken şeylerle doldurulur ve sofranın tam ortasına da ihtişamlı bir kebap tepsisi yerleştirilirdi. İnsanlar sofranın etrafına dizilir ve iftarlarını ederlerdi. Bu sofralarda sigara ve kahve tiryakilerine yapılan şakalar hâlâ anlatılır ve anılır. Ama maalesef bu “yer sofrası” âdeti bugünlerde sadece özel günlerde yapılmaktadır.

Afyon’un bir özelliği olarak her aile veya kişinin haftalık olarak buluşup sohbetler yaptıkları bir sohbet grupları vardır. Her hafta bu toplanmaların yapılması âdet haline gelmiştir. Bu toplantılara “Gezek” adı verilir. Toplantıda genellikle ilmî ve dînî konular konuşulur. Tüm yıl boyunca devam eden bu Gezeklere sadece Ramazan’da ara verilir.

Aklımıza gelenler bu kadar. Size yardımcı olup Afyon’u tanıtmaya çalıştık. En yakın zamanda gelin görün deriz. Allah’ın selâmı üzerinize olsun.

Taha Büyükabacı ve Kerim Büyükabacı yazdı