Adına “uzmanlaşma” denilen bu rutin, bir noktadan sonra zararlı olmaya başlayarak arkadaşımızın kendi emeği üzerindeki kontrolü yitirmesiyle nihayet onu zihnen öldürür. Sürekli bir şeyleri ezberlemiş ve bu ezberlediği şeyleri yaparak hayatını kazanan eleman özdenetimini yitiriyor, daha sonra ifade gücünü kaybediyor, en sonunda duygusuz bir zombiye dönüşüyor. İşte bu süreçleri ve “postmodern zombileri” en net şekilde gözlemleyebileceğimiz sosyal laboratuvarlar; plazalardır.