Merhum Muhsin Yazıcıoğlu'nun “beklenmedik” ve insanımızı hüzne boğan gidişinden hangimiz etkilenmedik ki... Köşe yazarları ve alakasız siyasetçiler bile Yazıcıoğlu'nun ayrılış biçiminden etkilendiler.

Arkadaşımız Yılmaz Yılmaz ise Hece dergisinden ve akademik çalışmalarından tanıdığımız Dursun Ali Tökel Hoca'nın bir "Muhsin Reis'e Mersiye” isimli bir şiir yazdığı bilgisini bize ulaştırdı.

Samsun Ondokuz Mayıs Üniversitesi'nde çalışan Dursun Ali TÖKEL Hocanın şiirden çok divan şiiri üzerine çalışmalar yaptığını biliyorduk. Tokel'in aynı alanda yayınlanmış iki adet kitabı bulunuyor.

Sizlere o “Mersiye”yi sunuyoruz.

MUHSİN REİS'E MERSİYE

Dünle beraber gitti işte ne varsa

Karlar erimeden eridi Emin

Bugün bir başka tekellüm var dillerde

İhsan! Yâ Rahmetenli'l-âlemîn

Sıfatı Reis, yiğit evladı Anadolu'nun

İşi ihsan idi, yüreği İslâm, adı Muhsin

Taşıyamadı onu koca demirden bir kuş

Ne kadar çektiydi oysa o kahrını âlemin

Mânâsı ne derindi hayâtın, kavgası ne sığ

Kardan kefene bürüdü Rabbu'l-Muîn

Yakışır mıydı yiğidin yere düşmesi hiç

Zirvelerdi ruhuna en yakın zemîn

Salınmış cihâna demir kuşaklı cihan pehlivanı

Süleyman-meşrep, Yavuz-tînet, Selim-nazenîn

Adanmış millete bir kalb-i mutmaîn ki

Yer bulmadı gönlünde zerrece telvîn

Yiğide örmüşler ağ niyetine dağlar

Yeter yerin bildiği, dağlar demek çekerdi hasretin 

Dağlar sağlara zirve, evliyaya medfendir hep

Bugün Muhsin gider, gelenler erendir hep

Göklerden kuşanıp rahmeti yerlere serendir hep

Düşmüş ahibbâ yollara giryân ile gelendir hep

Firûze Güllerle Furkanlar inleyendir hep

Ecsâd sarılmış karlara ruhlar müzeyyendir hep

O müzeyyenlerle karşılar ervâhı resûl-i mürselîn 

Riya nedir bilmez ağlarsa sana ağlar gözler

Durmaz elbet sel olur ardından çağlar gözler

Dövüp sinesini taşlarla kendini dağlar gözler

Ötede ervâh mes'ûd, burada yolunu sağlar gözler

Oysa derdin o gözlere: “âgâh olun, olun metîn!” 

Dağlar sağlara zirve, evliyaya medfendir hep

Bugün Muhsin gider, gelenler erendir hep 

Ağlamak yakışmaz yiğide sayalım şeb-i arusa

İhsân ile gel demiş olsun Mevlâna Celâleddîn

Kime düşer  “İrcıî” emrine muhalefet ki

Bir iki saniyesine bile yakınken bâbına cennetin

Metânettir yakışan ihvâna, onu da gördük hep

Erenler “hû!” dediler, yumuverdiler gözlerin

Sevmedi râh-ı menfaat seni, sen de o zilleti

Sayar elbet seni de yadigâr-ı ecdâddan biri milletin

Rahmetler dilerdi mevtâya, sağlara eylemiş vasiyyeti;

Daha ne kadar tefrika, gülsün yüzü artık ümmetin

Dilemişsin şefâat-i Resülden sen de bir pâye

Muhsinlere dönmez de kime döner yüzü şefaatin

Sencileyin çekilmişti dağlara, oldu meskeni medfeni

Lebbeyk dedi sevgine demek ki Harzemşahlı Celâleddîn 

Yolunu gözler erenler haline giryandır bugün

Değil ahibbâ ağyâr bile hep perîşandır bugün

Sana dergâh-ı ecdâd bizeyse hicrândır bugün

Açılmış duâya eller, yer-gök insandır bugün

Neylesin erenler âlemi, sensiz zindandır bugün

Güllerle uğurlarız seni, mevsim nisandır bugün 

Dursun ebediyyen cennetü'l-me'vâda Muhsîn

Ardımızca bizim de edilsin duâlar yâ rabbü'l-âlemîn 

Dursun Ali Tökel