Gecenin kibritlenmiş

Siyahında

Adamakıllı bir hüzne

Koşuyorum

Ilık bir rüzgârla

Yağan bu yağmurlar

Yıldızların şarkıları gibi dolanıyor

Göğün altında

Sen dağınık saçlarınla otururken

Bir köşede

Gökteki meleklerin

Sarmallanıp bizi

Gözetlediğine utanmadan yemin edebiliyorum.

Senin kıyıya vuran

Vicdanın için

Ruhumu bir çarmıha geriyorum.

Kuşların günahkâr ellerime

Konup seni seyretmesi

Ve benim

Güzel dudaklarına

Hüzünlü ezgiler okumam gibi

Son bir veda istiyorum

Bizi sarsan bu lanet

Ayrılıktan

Bölük pörçük bir metnin

En ihtişamlı parçasında

Sevgimi görüyorum

Yüzünle karşı karşıyayım

İbrahim

Yüzümle karşındayım

Kırdığın putlar

İnancımı çiçeklendiriyor

Hiç dokunmadığım

Günahsız ellerine

Bir kez daha rastlıyorum.

Dünya’yı ellerinle

Tanımak istiyorum.

Beyaz yıldızların ötesinde

Allah’ın kaderine

Tüm kalbimle iman ediyorum

Biliyorum İbrahim,

Ben hüzünle yaratıldığım için

Sen güzelsin.

Ve

Sen güzel olduğun için

Ben şiir yazmayı öğrenememiş

Bir şairim.

Bir şair ki tüm şiirlerin

Annesi, ablası, kardeşi

Sen İbrahim

Yetim büyüyen şiirlerimin

Babası olur musun?

Cennet gözlerinin utancını

İzliyorum

Sıkılgan ve yorgun dünyamda

Saatlerim birbirini tutmuyor

İkindi vakitlerinde

Ruhum firar edecek gibi

Oluyor çamurdan

Bastırılmış çiçeklerine

Besmeleyle başladığım bir

Özlemin öfkesiyle yalnızım

Ben politika bilmem

İbrahim.

Küresel ısınmadan,

Bitkisel yalnızlıktan

Senin olmadığın rejimlerin

Ortasında bir başıma

Kalmaktan korkarım.

Gücüm ne bir Yahudi’yle

Boy ölçülebilir

Ne de rasyonalist bir

Düşünceyle.

Aslına bakarsan

Muhalif bir aydın olup

Bizi emperyalizmin

Gölgesinden kurtarabilirim.

Geceleri gazeteler çıkartabilir

Ve tüm Dünya’yı

Yalnız seninle

Uyandırabilirim

İbrahim

Bir Hira’nın aydınlığıyla denk olan

Gözlerinden

Habersizce öpüyorum

Hızla çarpan kalbimin yeminiyle

Muhalif bir vedayla

Seni vefalı bir aşka

Rahman ve Rahim olanın merhametine emanet ediyorum…

Nur Sultan Çetin