Birçok gazeteci ve yazar, çocuk askerlerin yaşamlarına dair hayali hikâyeler yazdı. Ancak gerçek bir hikâyeyi, cehennem koşullarına rağmen hayatta kalmayı başaran birinin ağzından dinlemek pek sık rastlanan bir şey değil. Daha önce Uzaklara Giden Yol adıyla da yayımlanan Bir Çocuk Askerin Anıları'nda Ishmael Beah, yürek burkan hikâyesini çarpıcı bir dürüstlükle anlatıyor.
 
On iki yaşında, sivillere saldıran isyancılardan kaçıp şiddetin tanınmayacak hâle getirdiği topraklarda güvenli bir yer bulabilmek için yollara düştü.
 
On üç yaşında, devletin ordusu tarafından asker olmak üzere seçildi ve merhametli bir çocuk olan Beah, mecbur bırakıldığında korkunç şeyler yapabilmeye muktedir olduğunu gördü.
 
On altı yaşında, UNICEF tarafından içinde bulunduğu vahşetten kurtarıldı. Beah, rehabilitasyon merkezindeki uzmanların yardımlarıyla iyileşme yolunda ilk adımını atarak zamanla yaralarını sarmayı, kendini affetmeyi ve insanlığını geri kazanmayı öğrendi. Bir Çocuk Askerin Anıları’nda yaptığı şey de âdeta bu iyileşmenin kanıtı oldu. Acı dolu anılarını yazarak hem kendi geçmişiyle barıştı hem de anlattıklarıyla klasik tarih yazımına alternatif gerçekliğini sundu: Silahı tutan el ve namlunun ucundaki kurban her zaman farklı insanlar olmuyordu.

BİR ÇOCUK ASKERİN ANILARI HAKKINDA YORUMLAR
 
“Yürek burkan, büyüleyici bir hikâye. Beah’nın inanılmaz destanı, ince ruhlu insanların iyilik ve cesaretin yanında muazzam bir vahşete de muktedir olduğu dersini veriyor. Okurken soluğunuz kesilecek.”
— Walter Isaacson, Steve Jobs ve Leonardo da Vinci biyografilerinin yazarı
  
“Olağanüstü… Sıradan çocukların nasıl birer profesyonel katile dönüşebildiğine dair acımasız ve karanlık bir anlatım.”
— The Guardian UK
 
Çocukluk çağında tüm masumiyetini kaybeden merhametli bir ruhun,  bu zor şartlardan nasıl kurtulduğunun nefes kesici ve objektif bir anlatısı. Bir Çocuk Askerin Anıları, tam anlamıyla sürükleyici bir anı kitabı.
— Time Magazine
 
Bir Çocuk Askerin Anıları, savaşa ve dünya çapındaki çatışmalarda çocuk askerlerin süregelen zor durumuna ışık tutuyor. Edebi bir dili olan yetenekli genç yazarın, yalın ve kolay anlaşılır bir üslup ile yazdığı bu eserin klasikler arasına girmesi kaçınılmaz.
— Publishers Weekly

KİTAPTAN BİR BÖLÜM
 
Savaş, sanki çok uzakta ve başka bir ülkede sürüp gidiyormuş gibi, hakkında her türlü hikâye anlatılıyordu. Ancak kaçan sığınmacılar bizim kasabadan geçmeye başlayınca, savaşın kendi ülkemizde olduğunu fark ettik. Yüzlerce mil yürüyerek gelen aileler, akrabalarının nasıl öldürüldüğünü ve evlerinin nasıl yakıldığını anlatıyorlardı.
 
Bazıları onların haline üzülüp kalacak yer gösteriyordu; ama göçmenlerin çoğu, savaşın eninde sonunda bizim kasabamıza da ulaşacağını söyleyerek bu teklifleri kabul etmiyordu. Bu ailelerin çocukları, kimsenin yüzüne bakmıyor; odun kesme sesi veya sapanla kuş avlayan çocukların attığı taşın, teneke çatılara çarparak çıkardığı sesi duyduklarında yerlerinden sıçrıyorlardı. Bu çocuklarla birlikte savaş bölgelerinden gelen yetişkinler, benim kasabamdaki yaşlılarla konuşurken dalıp dalıp gidiyordu. Bitkinlik ve kötü beslenme dışında, zihinlerinden atamadıkları bazı şeyler görmüş oldukları açıktı; bize hepsini anlatmaya kalksalar kabul etmeyi reddedeceğimiz şeylerdi bunlar. Zaman zaman, kasabamızdan geçenlerin anlattıklarında abartıya kaçtıklarını düşünüyordum. Benim bildiğim savaş, kitaplarda okuduğum veya “Rambo: İlk Kan” gibi filmlerde seyrettiğim ve komşumuz Liberya’da yaşandığını BBC’den öğrendiğim savaştı. O sıralarda on yaşındaydım ve hayal gücümün kapasitesi göçmenlerin mutluluğunu yok eden şeyin ne olduğunu kavramaya yetmiyordu.