Bizim medeniyetimiz dili olan bir medeniyettir. Beşikten mezara kadar, hayatın bütün alanlarını ve hatta ahiret hayatını ihata eder. Her duruma, olgu ve olaya dair söyleyeceği mutlaka bir söz vardır. Eski mimarimize bir göz attığımızda çeşme, cami, medrese, türbe, tekke, şifahane, imarethane, kütüphane, çarşı ve benzeri yapıların uygun bir yerinde, işleviyle ilgili kitabelere rastlarız.

Mesela tarihi çeşmeleri incelediğimizde şu iki ayet-i kerimeden birine veya ikisine birlikte sıkça rastlarız: "Ve cealnâ minel-mâi külle şeyin hayy." (Enbiya 30.) (Hayatı olan her şeyi sudan yarattık.) "Ve sekâhum rabbuhum şarâben tahûrâ" (İnsan 21.) ( Rableri onlara tertemiz bir içecek içirecektir.) İşte kütüphanelerimizin giriş kapısını süsleyen manidar bir yazı: “Fîhâ kutubun kayyimeh” (Beyyine, 3) (O sahifelerde dosdoğru hükümler vardır.)”

Yine birçok camimizin ana giriş kapısında esenlik veren bir yazı: “Udhulûhâ bi selâmin âminîn” (Hicr, 46) (Oraya güven içinde, esenlikle girin).