Bu sözü ilk ne zaman duyduğumu hatırlamıyorum. Arkadaşın biri, görüşmek istemediği kişi hakkında, üçüncü kişiye söylüyordu. Şeytan görsün yüzünü, onu görmek hatta adını duymak istemiyorum, anlamında kullanıyordu sözü.

Bu ilk duyuştan sonra dikkat ettim, herkes bu anlamda kullanıyordu. Doğrusu, söz, kastedilen anlamı taşıyordu. Özel olarak anlamı kuvvetlendirmek için ses, gırtlak, vücut dili de ilave edilince bu sözün başka anlama gelebileceğini düşünemiyorsunuz. Sonra sözün yaygın olarak kullanılan anlamı taşımasının yanında, kendini aşan, derin, tasavvufi bir halden haber verdiğini fark ettim.

Kim, ne zaman söylemişse, bu söze büyük bir hikmet yüklemişti.

O da “benden” diyordu fakat burada “benden” kasıt sözü söyleyene ait birinci tekil şahıs zamiri değildi. Söz, düpedüz tasavvufi bir kullanıma açılıyordu.  

“Ben”den.

Söz, bu hali ile öfke dolu söylenmiş bir sitem ve kırgınlık da içermiyordu.

Muhatabın yani ikinci kişinin, üçüncü kişiye iletmesi için bir iyilik duygusu, bir hüsnü niyet ifade ediyordu.

Diyordu ki, söyle ona; “ben”lik, “enaniyet” davasından uzak dursun, Allah’a ancak o zaman yakınlık kesbedebilir.

Bütün tasavvufî eserlerin ve mutasavvıfların ortak söylemi idi bu. Kişinin Allah’a vasıl olması; benliğinden (nefsinden, nefse ait huylardan, hayvani, şeytani arzularından)  uzaklaşması ile mümkün idi. Ruhî hakikat ile kişi arasında tek engel nefsi idi. Nefis, varlığını “ben” ile gösteriyordu.

Beyazid-i Bistemi’yi k.s hatırladım sonra. Diyordu ki, “Nefsimden, yılanın derisinden soyulduğu gibi soyuldum, döndüm baktım, O...”

Cümle özel olarak yarım bırakılmıştı.

Ve şöyle tamamlanıyordu.

“O’yum.”

“O’ndan başka bir varlık yoktu.”

Her ikisi sahih idi.

Söz, bu deruni açılımını kaybetmeden, ikinci bir anlam alanına açıldı.

Şunu demek istiyordu sözün sahibi.

“Ben” onu, hakikate ulaştıramam. Hakikat ile onun arasına girmem, giremem, beni aradan çıkarsın. Hatta ben, ona engel olabilirim. Benden uzak dursun, hakikate ancak o zaman vasıl olabilir.

Sözün sahibi, eğer bu ikinci açılımı kastetti ise, kendini nefis ve şeytan olarak olmasa bile, bu varlıkların çok yakınında bulunduğunu söylüyor olmalı. Ben, nefis ve şeytanla beraber iken o Hakk’a kavuşamaz, onun yolunu uzatabilirim, yolundan alıkoyabilirim ve hatta döndürebilirim. Söyleyin ona, bana yaklaşmasın; çünkü ben Hak ile beraber değilim.

Bir farkındalığı ifade etmesi bakımından bu sözleri söyleyen, söyleyebilen kişi; makamının farkında olan bir kişi olmalı. İnsanlar ile hakikat arasında engel olmaktan başka bir işe yaramayacağını söyleyen kişiye hayran olabiliriz. Bu söz, tam tersine, bizi ona yaklaştırmaya, yakınlaştırmaya kışkırtabilir.

Öyle ya, varlığından soyunmuş ve bunun farkında olarak, durumunu ifade eden kişi kadar başka kime güvenebiliriz?   

Bütün bunları söyledim; fakat sözü kullanma durumumu da zora soktum. Farkındayım.

Çünkü açıklamam ile kendimi bağlamış oldum.

Bu zamana kadar hiç kimse hakkında kullanmadım bu sözü. Kimseye benden uzak olsun (da) Allah’a yakın olsun demedim. Yani, yazının başında zikrettiğim anlamda bile kullanmadım. Demek benim, şeytan görsün yüzünü, diyebileceğim arkadaşlarım olmamış veya ben kimseyi öyle görmemişim.

Söz şimdi daha da derinleşti.

Demek ki bundan böyle de hiç kullanamayacağım bu sözü.

İnsanın ömür boyunca hiç kullanmadığı, kullanmayacağı söz olabilir mi?

Varsa;  bu, iyi bir şey midir kötü bir şey mi?

Peki, siz kullandınız mı  bu sözü?

Ve hangi anlamda  kullandınız?